Training geven is een vak

"Ik ga training geven," zei ik drie jaar geleden vol zelfvertrouwen. Ik had namelijk alle ingrediënten in huis voor een succesvolle training:

✅ Een interessant onderwerp,

✅ een flinke dosis praktijkervaring,

✅ en een PowerPoint-klikker met volle batterij

Zoals de meeste verstandige mensen dook ik erin met het motto:

‘Eerst doen, denken kan later ook nog’. 💡

Ik deed try-outs en had al snel boekingen staan. En inderdaad, in die eerste trainingen bleken alle drie de bovenstaande zaken cruciaal (vooral die laatste). Alleen had ik één ingrediënt over het hoofd gezien: didactische vaardigheden 📚.

Mijn gedachte was: als ik maar genoeg vertel en uitleg geef met voorbeelden, dan leren mensen het vanzelf. Maar die schoolse aanpak blijkt niet goed te werken. Zeker niet als je in slechts een paar uur mensen een bepaalde denkwijze en vaardigheden wilt aanleren. ⏳

Mijn verhaal was goed en aanstekelijk – tenminste dat kreeg ik terug van de deelnemers – maar ze liepen niet naar buiten met het gevoel zelf aan de slag te kunnen 🛠. En dat is voor mij dé graadmeter voor een succesvolle training.

Maarten Vissers met een deel van de Humor Loont bibliotheek

Ik ben me toen gaan verdiepen in de vraag:

“Hoe geef ik eigenlijk een goede training?”

Ik kocht een stapel boeken en ging zelf trainingen volgen.

Wat bleek? Training geven is een vak.

(Yours truly, Capt. Obvious 🫡).

Sindsdien ben ik – na humor-rabbithole – ook in de training-rabbithole beland 🐰. Ik begeef me nu al een paar jaar in de wonderlijke wereld van cognitivisme en werkvormen. En inmiddels geef ik een training die veel hoger scoort op mijn eigen graadmeter. 📐