Hoe krijg je een humanitaire ramp op de politieke agenda?

Hoe krijg je een humanitaire ramp op de politieke agenda? 📅

In 1994 gebruikte Peter W. Galbraith een grap.

Tijdens de oorlog in Joegoslavië was hij als Amerikaans ambassadeur in Kroatië. Galbraith was getuige van een humanitaire ramp. Het Servische leger had tijdens de belegering van Sarajevo de stad afgesloten van het water, gas en elektriciteit. Door de overstromende riolen en zonder mogelijkheid tot koken, hadden mensen geen toegang meer tot schoon drinkwater. 🚰

Om de moed erin te houden vertelden de bewoners van Sarajevo elkaar harde grappen. Deze bereikten ook Galbraith. Hij besloot zijn memo - waarin hij de Amerikaanse regering opriep in actie te komen – te openen met de hardste grap: "Wat is het verschil Sarajevo en Auschwitz. In Auschwitz hadden ze ten minste nog gas." Niet met als doel collega’s even lekker te laten lachen, maar om ze wakker te schudden. En met succes. Het bericht bereikte zelfs president Clinton en die ondernam eindelijk actie tegen het Servische regime.

In mijn trainingen hamer ik er altijd op dat grappen vooral grappig moeten zijn en dat het tegen je kan werken als je grenzen overgaat. Maar in tijden waar humanitaire grenzen overschreden worden, lijken mij de grenzen van humor het probleem niet. Het is misschien zelfs nodig om juiste mensen te raken. 🎯

Bron: VPRO – The Corridors of Power